...a w zasadzie pewnie będzie kilkaset:)

   Na wstępie zaznaczę, że nie będę się tutaj wdawać w jakieś bardzo szczegółowe (czyt. opis minuta po minucie, czy godzina po godzinie) opisy zarówno samego zabiegu jak i mojego pobytu w szpitalu. Przedstawię Wam jak to wszystko z mojego, bardzo subiektywnego punktu widzenia i przybliżę jak to dziś wygląda u Nas w MSZ w Olsztynie.  Chcę o tym napisać, ponieważ praktyki stosowane przez lekarzy i położne zmieniają się z roku na rok:)

   Jak wcześniej pisałam kilkakrotnie z powodu miednicowego ułożenia mojego maleństwa miałam zaplanowane (po ostatnim pobycie na patologii ciąży) cesarskie cięcie na 15 stycznia. Stawić się miałam do szpitala 14 stycznia rano, a wszystkie te informacje dostałam na wypisie z patologii i oczywiście od lekarza.
Szykując się na ten wielki dzień i przygotowując psychicznie do CC podczytywałam wpisy na Waszych blogach oraz u Aguli (2 porody CC w szpitalu w Olsztynie) dotyczące porodu przez cięcie cesarskie, warunki oraz to jak dochodziłyście do siebie. Podczytywałam bo chciałam przygotować się psychicznie i oswoić z tymi szpitalnymi zabiegami, które wydawały mi się krępujące.


Przygotowania:
  13.01.2013 o 6 rano poczułam bóle w krzyżu przechodzące w twardniejący brzuch. Po 3 takich skurczach (nawet nie wiem jaka była częstotliwość bo usnęłam) wszystko przeszło. 
Rano, kiedy się obudziłam zauważyłam plamienia. Dopakowałam torbę, zjadłam jedną kanapkę i postanowiliśmy, że tego dnia pojedziemy do szpitala, żeby mnie zbadali.

O 11 wpadli jeszcze moi rodzice do nas na kawkę i ciasto:) obgadałam z mamą wszystkie szczegóły niedopracowanych tematów i pojechaliśmy na Izbę przyjęć (pojechaliśmy sami-bez widowni:))

Izba przyjęć:
  Izba przyjęć świeciła pustkami i od razu zostałam przyjęta. Po wypełnieniu całej masy papierków, przemiła Pani doktor zbadała mnie i powiedziała: "coś tutaj się zaczyna dziać, czap odchodzi stąd te plamienia. Skoro i tak jutro mieliśmy Panią przyjąć na oddział to zabieramy Panią dzisiaj na trakt porodowy.

Trakt porodowy:
  Tam zrobimy KTG i podejmiemy decyzję czy robimy cięcie dzisiaj czy czekamy do 15 stycznia"
Położna zaleciła przebranie się w piżamkę i razem z mężem i panią doktor udaliśmy się na trakt porodowy. Na trakcie też świeciło pustkami i mieliśmy cały personel dla siebie:) Mnie podłączyli pod KTG a mężulka ubrali w to zielone, gustowne wdzianko i buciki:)

Po jakiś 10 min pod KTG dostałam regularnych skurczy co 5 min - ten fakt odnotował nawet mój małżonek obserwując wydruk z KTG - ja tam nic nie widzę na tych wydrukach:)
Przyszła położna od noworodków i zaczęła przeprowadzać wywiad ( już wiedziałam, ze cesarkę będę miała tego dnia), potem przyszła druga pani położna i kazała się przebrać w szpitalną koszulkę, oraz podłączyła mi kroplówkę, dała jakiś antybiotyk (miałam jakieś bakterie wykrytą) i podłączyła cewnik ( teraz nie robią już lewatywy przed CC). Po chwili przyszła Pani doktor i poinformowała Nas o tym, że cesarka będzie dzisiaj, bo pusto na oddziale a i skurcze są to nie ma po co czekać (chyba personelowi się nudziło:))
Położna od noworodków wybrała jeszcze z mężem ubranka dla dzidziusia i z kijem od kroplówki w ręku przespacerowałam się na salę operacyjną ( w MSZ w Olsztynie sala do przeprowadzania cesarskich cięć jest na trakcie porodowym).

Przebieg zabiegu:
   Na sali operacyjnej przywitała mnie bardzo sympatyczna i roześmiana ekipa w składzie: lekarz anestezjolog (człowiek ma takie zeza, bałam się, że nie trafi mi tym znieczuleniem w kręgosłup:)), Pani doktor co mnie przyjmowała ( młoda babka max. 35 lat), starszy chirurg siwiejący i 3 Panie położne (pielęgniarki?, sanitariuszki? nie wiem jak się nazywają te Panie co przy operacji asystują) i położna od noworodków. Mój zezowaty anestezjolog okazał się być przesympatycznym i do tego niezmiernie delikatnym człowiekiem (nie czułam w ogóle, kiedy wbił mi igłę, żeby zrobić ZZO). Cała reszta, podczas zabiegu, radośnie sobie gaworzyła o oddziałowych ploteczkach, Jurim Gagarinie i dacie 13.01.2013, a ja za każdym razem kiedy nachylał się nade mną anestezjolog parskałam śmiechem. Miałam też napad paniki i uderzenia gorąca ale lekarz szybko mnie uspokoił.

Kiedy o 14:45 powiedzieli mi, że mamy córeczkę, usłyszałam jej płacz i ją zobaczyłam poczułam, że chce mi się płakać ale nic takiego się nie stało. Położna owinęła ją, wytarła i zabrała do mojego męża, do badania.

Cały zabieg trwał łącznie z 45 minut, a po wszystkim przewieźli mnie znowu na salę na trakcie porodowym. Tam położna wraz z mężem przynieśli mi Alę i od razu przystawiła do piersi. Mała była taka śliczna i taka cicha, że nie mogłam się nadziwić:) Na trakcie spędziłam jeszcze 2h po czym przewieźli mnie na salę na oddziale położniczym.

Oddział położniczy:
   Trafiłam do sali dwuosobowej jednak byłam tam sama. Sala ładna (w kolorach ciemnego fioletu i bordo) nazywała się "Storczykowa". Pierwsze na co zwróciłam uwagę to fakt, że w sali nie było łazienki (Kraaaaaap - no cóż pech to pech ale jakoś damy radę:)).
Po cesarce przez 12h nie można wstawać ani podnosić głowy, nie można też nic pić. Lecą za to te kroplówki jedna po drugiej, a po odejściu znieczulenia z nóg zaczęli podawać mi leki przeciwbólowe.
Pielęgniarki przychodziły do mnie co chwilkę, zmieniały mi podkłady, pytały jak się czuję i pomagały przystawiać małą. Po 12h przyszła położna, odłączyła cewnik i kroplówkę, zmieniła mi podkłady, założyła majtki jednorazowe i kazała wstać. był to nie lada wyczyn, rana jeszcze bolała ale wstać i przespacerować się trzeba było:)
Mimo bólu to spacer to był pikuś - położyć się potem to było nie lada wyzwanie:) ze 30 min mi to zajęło.
Po 12h mogłam już pić wodę, a nawet musiałam. Lekarz kazał mi wypić w ciągu następnych 24h ok 2,5-3litry wody i wstać około 5 razy (5 razy? to nic po wypiciu takiej ilości wody to ja biegałam co 1,5h do łazienki:))
Jedzonko dostałam dopiero we wtorek (3 doba po porodzie) i to same kleiki, a normalne jedzonko w środę (4 doba po porodzie).

Podsumowanie:
  Podsumowując mój poród i pobyt w szpitalu muszę przyznać, ze szybciutko doszłam do siebie. Spodziewałam się dużo większego bólu i większych problemów jeśli chodzi o obsługę małej. Wszystko przyszło jakoś samo i intuicyjnie, a jak nie to położne pomagały. Brak łazienki w moim pokoju (jedyny pokój na oddziale bez łazienki :)) nie był dla mnie problemem, przynajmniej mobilizowało mnie to do ruszania się i spacerów.
Na każdy większy płacz małej przychodziła do mnie położna żeby sprawdzić czy wszystko w porządku (nawet w środku nocy).
Oczywiście mała była codziennie badana przez pediatrę, miała szczepienia, badanie słuchu i badanie bioderek.
Kiedy mała spała a ja czekałam na zwolnienie się prysznica (panie z innych sal chodziły też do łazienki na korytarzu kiedy u nich w pokoju była zajęta) to chodziłam na pogaduszki do pielęgniarek i zostawiałam Alę wtedy do kąpieli:)
Czas minął mi szybko i wychodząc ze szpitala w zasadzie rana prawie już mnie nie bolała:)

Moje dobre rady dla Pań po CC?

• zmierzcie przed pójściem do szpitala swoje majtki jednorazowe - moje okazały się za małe:)
• nie malujcie paznokci u rąk i stóp- lekarze obserwują kolor płytki paznokcia
• nie użalajcie się nad soba po zabiegu - boli i będzie boleć bo trochę musi ale szybko przechodzi
• głód zalewajcie wodą - nie będziecie go czuć a i mleczka będzie więcej
• ruszajcie się - wiem że rana boli i ciężko się wyprostować ale im więcej będziecie się ruszać tym szybciej dojdziecie do siebie

Tyle ode mnie:) a jak to wyglądało u Was w szpitalu?
Buziakos!!! :*