Popieram w 100% ten wpis :) ja niestety byłam w podobnej sytuacji - połozna zostawiła mnie samą sobie, w szpitalu nikt tak naprawdę nie pokazał mi jak się prawidłowo karmi dziecko. Mogłabym tak wymieniać i wymieniać wszystkie żale :(

nie byłam za karmieniem piersią, ale gdy urodziła się Em i położna zapytała czy chcę, pomyślałam dlaczego nie. szybciej pożałowałam niż mi się wydawało, na tym wsparcie, pomoc i nauka się skończyła.
nikt nie pokazał jak, nie wspierał w tych trudnych chwilach, gdy bolało, gdy Em wisaiłą na piersi całe dnie, gdy byłam niewsypana.
jedyne na co było stać położną to ścisnąć moją pierś: ma pani pokarm przecież i wyszła.
pozostawię to bez komentarza.

ja chyba miałam ogrom szczęścia, że mimo tego że Julka leżała w inkubatorze sporo czasu była podpięta pod maszyny wspomagające była karmiona moim mlekiem przez sonde. Na swojej drodze laktacyjnej trafiła na "potwory" ale także stanęło na Niej kilka aniołów - także nauczono mnie przystawiać moją kruszynkę nauczono mnie radzić sobie z zastojami.

Wychodzę z założenia, że każda Mama powinna sama zdecydować o ile to możliwe czy chce karmić naturalnie czy mieszanką - nie rozumiem tego publicznego linczu na tych które zdecydowały się z różnych przyczyn zakończyć lub nie podejmować naturalnego karmienia.

Szkoda, że ja po porodzie nie miałam okazji brac udziału w takich warsztatach i uważam, że tego typu inicjatywy powinny być prowadzone na oddziałach Położniczych - i KAŻDA KOBIETA powinna mieć do niech ŁATWY DOSTĘP

A ja trafiłam chyba dobrze na początku , myślę tu o opiece położonej i karmienie piersią wspominam miło, może też dlatego trwała tą nasza mleczna droga ....
Nie mniej nadal mówi się o tym za mało, za mało wspiera się młode mamy ....

Moim zdaniem jak kobieta ma w głowie takie silne postanowienie, ze karmić chce piersią to nic jej nie stanie na przeszkodzie, chyba tylko problemy zdrowotne...po pierwszej cesarce nikt mnie nie wspierał w karmieniu' nikt nie pokazał jak przy stawiać prawidłowo, brodawki po 2 dniach były poszarpane do krwi podziekowalam po miesiącu za taki horror i życie kopniaka mi sprzedało bo piersi się zagoily nic nie bolalo za to moje dziecko zaczęło chorować po sztucznym mleku.zaczeła się niekończąca biegunka, ciągle zmiany mleka , szpitale, kliniki i nic w końcu po wielu badaniach wyszło ze dziecko ma nietolerancję mleka modyfikowanego, najgorsza zas reakcja była po mleku właśnie dla alergików. Przysieglam sobie wtedy ze nigdy w życiu nie podam drugiemu dziecku sztucznego mleka i słowa dotrzymalam. Po 2 cesarce mleka zero nawet kropelka siary nie poleciała 2 dni walczylam sama przystawialam malucha co chwile pilam herbatki na laktacje walczylam zadna położna nie przyszła zapytać jak sobie radzE czy wiem jak przystawic malucha prawidłowo itp jeszcze dostalam opr za herbatki laktacyjne i ze dziecko głodne trzeba butelkę podac. Uparlam sie i udało się .karmie 9 miesięcy nie poddalam się mimo ze nieraz było naprawdę ciężko i ze wsparcia nie miałam wcale nawet w rodzinie slyszalam podaj butle na je się porządnie to noc przespicie cala...teraz wiem, ze karmienie musi być w naszej głowie musimy być w 100%przekonane ze chcemy dla siebie i naszego dziecka właśnie tego .ja na poczatku tez probowalam zrzucić winę na brak wsparcia , albo ze za słabe mleko miałam dopiero gdy pierwsze dziecko zaczęło mieć kłopoty ze zdrowiem zrozumialam ile bym dala żeby karmić znowu i aby moje dziecko tak nie cierpiało i ze wina jest moja bo poddalam się bez walki i ze swojej słabości a nie dlatego ze położne, lekarze ,rodzina mi nie pomogli.
E
A

Ja w tym temacie mam troszkę. Inaczej. Chciałam, walczyłam, nawet położna nas i to nie jedna wsparła. Ale dziecko zaczęło płakać wniebogłosy, laktator nic nie odciągał, herbatki nic nie pomogły, przystawianie do piersi nie pomagało... Oboje byliśmy wycieńczeni. Wyniki prolaktyny w normie kobiety niekarmiącej... Reanimacja nie pomogła...

To ja powtórzę to, co pisałam na moim blogu! W Poznaniu na Polnej jest poradnia laktacyjna, i panie położne laktacyjne są u pacjentek 3-4 razy dziennie!!! Jeśli tylko jakaś kobieta ich potrzebuje może dodatkowo poprosić o pomoc. Co do tego, jak to wygląda po wyjściu ze szpitala - nie wiem, ale warto wiedzieć, że sa takie miejsca

Zdziwiła mnie postawa niektórych położnych w szpitalu, w którym rodziłam. A mianowicie już pierwszego dnia przekonywały mnie, że powinnam pomyśleć o dokarmianiu sztucznym mlekiem moich chłopców, że powinnam co drugie karmienie podawać im butelkę. Dziwiły się, gdy mówiłam, że chcę spróbować karmić ich wyłącznie piersią, oczywiście jeśli to nie wystarczy, to dopiero pomyślę o dokarmianiu. Tak długo mi wmawiały, że nie dam rady wykarmić bliźniąt własnym mlekiem, że prawie w to uwierzyłam. Mimo wszystko się nie poddałam i jak na razie nie było takiej potrzeby bym musiała podać maluchom butelkę. Wsparcie w tej kwestii niestety jest marne, a szkoda...

Ja miałam szczęście z położną środowiskową, bo poza faktycznym wypełnianiem papierków była bardzo pomocna - sprawdziła też czy z piersiami wszystko ok, czy się nie porobiły zastoje. Pytała czy mam dużo pokarmu, doradzała jak skomponować dietę żeby nie była monotonna ale jednocześnie nie zaszkodziła maleństwu. Karmię już ponad 8 miesięcy i jestem szczęśliwa, że tak się to potoczyło, chociaż powoli już zbaczamy z mlecznej ścieżki. Karmienie to wspaniała przygoda i dla mamy i dla dziecka, tego się nie da opisać słowami, szkoda, że nie jest bardziej promowane i wspierane.