Nie było nas. STOP.

Nie umknęło to Waszej uwadze. STOP

Zniknęliśmy nagle i bez uprzedzenia. STOP

Sytuacja tego wymagała. STOP

Jesteśmy całe i zdrowe. STOP

Dziękujemy za maile i wiadomości. STOP

Przepraszamy za brak odzewu. STOP

Jesteśmy już w domu. STOP

Przeczytałam wszystkie maile od Was i wiadomości na FB. Dziękuję za nie i z góry przepraszam, że nie odpisywałam. To miłe wiedzieć, że nasze zniknięcie z wirtualnego świata nie zostało niezauważone. Nie miałam ani czasu ani możliwości odpisać Wam.

Po imieninowym weekendzie w wykonaniu naszej rodziny, pojechaliśmy na południe kraju. Wezwała nas tam sytuacja nagła i smutna. Pożegnać się musiałyśmy w imieniu całej naszej rodziny. Choć czas to smutku i zadumy muszę przyznać, że troszkę odpoczęłyśmy. Wiejski klimat nam służy i dziś już wiemy, że Ala kocha letnie burze i mokre sukienki.

Od jutra wracamy już z regularnymi wpisami i pojawi się kolejny kadr z życia Ali. Tymczasem zapraszam Was do przejrzenia archiwum naszego projektu 52 tygodnie z życia Ali w 2014 roku.